Kujtime mbi Imzot Vinçenc Prennushin

:::ShkoderZemer Mapo - Arshi Pipa - Nëntor 1947, është vala e terrorit komunist. Të gjithë ato që janë kundërshtarë, veprues ose jo të partisë, janë fshirë ose rrasë nëpër burgje. Gjykimi është sa për sy e faqe. Proçesi kurdiset nga Ministria e Brendshme. Gjyqi vetëm vihet në skenë. Në sallën e gjyqit para meje është një burrë i moshuar dhe ky i burgosur si ne, çohet në këmbë kur thërrasin: Vinçenc Prennushi. Akuzat janë fallse pa asnjë fakt


konkret dhe steriotipe “Armik i popullit” ”Bashkëpunëtor me okupatorin” ”Agjent i Vatikanit”. Vendimi 20 vjet burg. Në fjalën e fundit ai thotë: Nuk i kam dasht kujt të keqen. Jam mundue me ba mirë.

Me Imzot Prennushin u njoha mirë mbas gjykimit, nuk vonoi dhe u miqësuam meqe rrinim në një dhomë. Flitshim shumë për letërsi, histori dhe pak politik se nuk i pëlqente, me të tjerët zakonisht fliste pak dhe ato pak gjëra që ja sillnin mundohej ti ndante me të tjerët. Rrinte shpesh i fiksuar dhe i tretur me shikim nga dritarja, me ngjas atëherë lutej. Ishte i butë, me shpirt, thellësisht i devotshëm.

Portreti i tij: Dinjiteti i krishterë i Vinçenc Prennushit i kombinuar me vlerën e tij letrare dhe i këqyrun (pamë) nën prizmin e atdhetarisë shqiptare i jep fytyrës së tij një rëndësi madhore në rradhët e përfaqësuesve të kombit. Jeta e tij qe e pa njollë dhe e shkrime në shërbim të idealeve eprore që ishin: Atdheu, Arti, Feja.

Është fort i njohur nga shkodranët, që i ri i veshur me shgunin e fratit tregoi takt dhe kuptim të rrallë në të zbuturit e fanatizmit në qytet po dhe mbahen mend ligjëratat që mbante mbi atdhetarizmin në datat historike të vendit.

Po kështu nis dhe veprimtaria letrare si në fushën e folklorit me botimin “Kënga Popullore Gegënishte”, vepra tjetër “Gjethe e Lule” e vitit 1925 ku ka lirikat e veta shumë të përmendura. Pasuroi letërsinë tonë me autorë të mëdhenj botërorë nga përkthimet që bëri. Ai u lartësua dhe në hierarkinë kishtare duke u zgjedhë Provincial i franceskanve dhe më vonë u emërua nga Selia e Shenjtë Ipeshkëv si dhe Arqipeshkëv i Durrësit. Por nuk mund ta kishte gjatë me komunizmin, i cili është në të njëjtën kohë kundër fesë dhe atdhetarisë.

At Prennushi më ka rrefue se qysh E. Hoxha e kishte thirrur gjoja të këshillohej me të për punët e kishës shqiptare, por në të vërtete me i imponue pikëpamjet e veta komuniste ndaj fesë, por nuk mundi ta bindte. Më vonë At Prennushi u burgos, ai u vërsul ashpër kundër tij në njërin nga fjalimet e veta. Nga goja e tij mësova se e kanë rrahë më parë me dru, mandej e kanë lidhë prej këmbësh e duarsh duke i fut në mes një shkop e duke e var shkopin në një gozhdë të madhe në murin e wc-së, e kanë lënë aty deri sa i ka rënë të fiktë. Me varen si “Dashi në krraba” shtonte duke buzeqeshur Imzoti. Tortura dhe puna e rëndë në kamp s’mbaruan kurrë mbi këtë të moshuar, e çuan në keqësimin e shëndetit. Zuri shtratin nga azma kardiake. Krizat e kulshimit, ato të rendat, i kalonte natën. Kërkonte vetëm të kishte dritë në dhomë, ne bëmë çmos që drita të mos i mungonte. Ajo elektrike ishte deri në mesnate pastaj gjatë ditës bënim kujdes me gjet dru dhe me i ndez në votër me qellim që flaka të ndriçonte sadopak. Duke me falenderuar, më tha me zë të lodhur e copa-copa: “Po me kujtohen fjalët e GOETHES: ”MEHR LICHT!” (Dua Dritë). Ajo dritë së cilës i kishte thirrur poeti në prag të vdekjes nuk ishte sigurisht drita që shohin sytë tanë. Këtë dhe Imzot e dinte mirë. Por cili njeri nuk pa në dritën e ambël të qiellit simbolin e Jetës? -Me të ba sytë dritë mbi dhé -thotë populli ynë. Kjo një shprehje egërsisht poetike por me cilësinë e Jetës. Dhe kur mendja e njeriut u rrek me gjet një urë lidhëse në mes asaj materiale e jomateriale u ndal si njëherë për herë tek Drita. Imzot Prennushi u nda kësaj jete një natë frorit 1948. Atë natë kishte zjarr në votër. Kur ja mbylla sytë, sy të lodhur e të shterrur që aq fort kishin kërkuar dritë mu duk se pashë në fytyrën e tij të shkrime një ndriçim jo të zakontë. Ndoshta më bënin sytë e mij të përlotur por ndoshta ishte diçka tjetër: SHPIRTI, që në grahmat e dhimbjes fizike, topitet, tkurret kur dhima te praj( te pushoje) .

Njeriu mund të mos besoj në pavdeksinë e shpirtit, por është e vështirë me pranue se gjithçka mbaron me trupin.

Kur vërejmë qysh njerëzit vdesin -japin jetën për IDEALIN!

Vazhdo Leximin...

Komenti 0